Trzydzieści

   

   Rozgryzłeś ją. Trochę ci to zajęło, ale rozpracowałeś schemat jej działania, kręcąc z niedowierzaniem głową. Nie mieściło ci się w niej, że dziewczyna twojego niestety byłego już przyjaciela okaże się być tak wyrachowana. Była zwykłą egoistką nieliczącą się z krzywdą twoją oraz Mateusza. Skrzywiłeś się, kiedy trzasnęła drzwiami, gdy odstawiłeś ją pod rodzinny dom. Odprowadziłeś wzrokiem siwo błękitnych tęczówek jej sylwetkę, odtwarzając w umyśle jej wylewne tłumaczenia, jakie serwowała ci przez całą drogę od centrum miasta do jej okolic. Nie wierzyłeś w ani jedno jej słowo. Była zbyt przebiegła. Skąd mogłeś wiedzieć czy tak naprawdę mówi prawdę czy może kłamie? Z piskiem opon oddaliłeś się od budynku jaki pełnił rolę posiadłości państwa Wojciechowskich i zirytowany na samego siebie uderzyłeś otwartą dłonią w kierownice. Jak mogłeś się tak beznadziejnie zakochać, Tomaszu? Jak mogłeś dać się złapać w tą obmyślaną przez nią kawałek po kawałku pułapkę? Jej urok otumanił twoje zmysły, racjonalne myślenie, przysłaniając ci jej prawdziwe oblicze. Uważałeś ją za dziewczynę, która nie potrafiła odepchnąć od siebie płonącego uczucia do przyjaciela swojego chłopaka. Tymczasem ona po prostu traktowała cię jak zabawkę. Jako rozrywkę, która odrywała ją od rzeszowskiej rzeczywistości przy boku Masłowskiego i sprowadzała przyjemność, ukojenie, odrobinę różnorodności do jej życia. Była cholerną kotwicą, która trzymała cię w miejscu, nie pozwalając dalej płynąć, a przecież mogłeś mieć kogoś innego. Dziewczynę, która poświęciłaby tobie cały swój wolny czas, dla której byłbyś całym światem, a nie jedynie opcją dla zapomnienia na kilka godzin o swoim codziennym świecie. Zjechałeś na pobliską stację benzynową i przymknąłeś za sobą drzwi od strony kierowcy, aby udać się do niewielkiego sklepiku. Wyłożyłeś ekspedientce banknot na ladę, rzucając swoje wymagania odnośnie kawy, której po całym tym zamieszaniu mającym miejsce w stolicy Podkarpacia potrzebowałeś. Blondynka wsunęła ci w dłoń papierowy kubek, z którego unosił się kłębek dymu i podziękowała ci lekkim uśmiechem, na co ty odwdzięczyłeś się tym samym. Oparłeś się o karoserie samochodu i zatopiłeś usta w parującej cieczy, upijając jej niewielki łyk. Twój język zaatakowało nieprzyjemne mrowienie, ale ono było niczym w porównaniu do targających tobą wyrzutów sumienia czy irytacji na osobę brunetki. Przez twoje myśli przemknął obraz dziewczyny wspierającej się o czarne BMW rzeszowskiego libero, a umysł odtworzył dialog, który wymieniliście między sobą te kilka miesięcy temu. Prychnąłeś pod nosem. Po cholerę wtedy zgrywałeś tego pewnego siebie chłopaka. Deprymowałeś ją tym, ale mimo wszystko pożegnała cię wtedy dość czule. Pochłonąłeś ostatnie łyki ciemnej cieczy i wyrzuciłeś opakowanie po napoju do kubła na śmieci. Odpaliłeś silnik i obrałeś kierunek na Radom, nie mając ochoty w najbliższym czasie opuszczać granic tego miasta czy to do rodzinnych stron, z których pochodziła Blanka czy to Rzeszowa, w którym już chyba nigdy nie będziesz mile widziany, Tomaszu.

-Fornal?- zdziwił się blondyn po drugiej stronie słuchawki, akceptując twoją próbę kontaktu z nim.

-Owszem, to ja.- odparłeś.- Kochanowski tylko nie mów, a nie mówiłem, bo cię zatłukę na odległość, ale chyba miałeś rację.- westchnąłeś, skręcając w prawo.

-A nie mówiłem!- wykrzyknął dumny z siebie.- A w czym właściwie miałem racje?- zapytał, chichocząc pod nosem.

-W kwestii Blanki. –nakierowałeś go na tor rozmowy.-Rozgryzłem ją. Byłem dla niej jedynie zabawką.-oświadczyłeś, wypuszczając głośno powietrze.

-Słyszę, że chyba nie jesteś tym faktem zachwycony.- bardziej stwierdził niż zapytał, odczytując zapewne irytację jaką przesiąknięty był twój głos. – No, ale Tomek masz za swoje. Po chuj brałeś się za dziewczynę Masłowskiego.

-Myślisz, że tego chciałem, kurwa?!- warknąłeś rozdrażniony jego słowami.-Otóż nie, Kubusiu. Nie chciałem się w niej kurwa zakochać, ani wpakować w żaden popieprzony romans za plecami Maślaka. Po prostu.. Nie wiem…-wyrzucałeś z siebie słowa, zaciskając mocniej dłonie na kierownicy.

-Myślałeś chujem zamiast głową. Wiem, Tomasz, wiem.- westchnął środkowy.

-Jak ci zaraz pizdnę…-rzuciłeś lekko rozbawiony.

- Krótko mówiąc on cię teraz nienawidzi i ja nie wiem czy on się kiedyś po tym podniesie. Maślak to silny chłop, ale zdradza dwóch najbliższych osób to naprawdę powalający cios. Módl się tylko by nie chciał się rzucić z mostu.

-Nawet tak nie mów. Cholernie żałuję tego jak się zachowałem i mam wyrzuty sumienia, ale nie mogę cofnąć czasu choćbym bardzo chciał. – wypowiedziałeś tonem przesiąkniętym smutkiem.

***

Przekroczyłaś próg rodzinnego azylu, ciągnąc za sobą walizkę. Mistyczna cisza panującą wewnątrz budynku została przerwana przez huk kółek bagażu, co wywołało pojawienie się na parterze sylwetki twojej rodzicielki. Zmierzyła cię zdumionym wzrokiem i podreptała do ciebie, zamykając cię w silnym uścisku. Odstawiłaś bagaż na bok i wtuliłaś się w nią ufnie. Potrzebowałaś teraz wsparcia, opcji wypłakania się na jej ramieniu. Kobieta przejęła od ciebie bagaż i umieściła go w twoim dawnym pokoju, aby po chwili pojawić się w kuchni i przyrządzać waszą ukochaną gorącą czekoladę z nutką cynamonu oraz bitą śmietaną. Podziękowałaś rodzicielce ciepłym uśmiechem na porcję otrzymanego napoju i wraz z nią usiadłaś na kanapie, wspierając głowę o jej ramie. Zamoczyłaś usta w słodkiej cieczy i opuszkiem palca otarłaś linię nad górną wargą, która ubrudzona została białym nalotem.

-Straciłam dziecko, mamo.- spuściłaś wzrok, wbijając go w swoje stopy.- Mateusz nie chcę mnie znać i wyrzucił mnie z domu.- kontynuowałaś, upijając kolejny łyk parującej cieczy.

-I wszystko to z powodu utraty maleństwa?- zdziwiła się twoja matka.- Przykro mi kochanie, że straciłaś dziecko.- potarła pokrzepiająco twoje ramiona.

-Nie.- pokręciłaś głową, a gdy twój wzrok napotkał się na jej spojrzenie twoje oczy zaszkliły się.- Od jakiegoś czasu zdradzałam go z jego przyjacielem. Dowiedział się od jego matki, która nakryła nas razem w jego pokoju.- bawiłaś się dłońmi, chcąc uniknąć jej wzroku pełnego zapewne zawodu i niezrozumienia.- Ja… Nie wiem dlaczego to zrobiłam, ale tak cholernie żałuję.- twój głos drżał z emocji, a po bladych policzkach zaczęła się błąkać słona ciecz.

-Kochanie… Nie wierzę w to co mówisz.- wydusiła z siebie oniemiała błękitnooka.- Przecież ty i Mateusz tak bardzo do siebie pasowaliście, byliście tacy szczęśliwi. Nie widziałaś za nim świata, a on za tobą.- mówiła zdumiona, kręcąc z niedowierzaniem głową.- Jestem twoją matką i nie powinnam cię teraz oceniać, ale do cholery dlaczego go tak zraniłaś?!

-Nie krzycz na mnie, okay?!- podniosłaś ton głosu, spoglądając na nią. – Nie wiem! Po prostu Tomek od samego początku do mnie zarywał i w końcu mu uległam. Nie powinnam była tego zrobić, ale cóż stało się i kurwa straciłam Mateusza.

-W takim razie oboje nie zachowaliście się fair w stosunku do Mateusza. Nie wierzę, że mu to zrobiłaś. Po prostu nie wierzę, córciu.

-Ja też nie.- mruknęłaś pod nosem.

Porozmawiałaś z brunetką jeszcze trochę, wysłuchując jej rad oraz podnoszenia cię na duchu, co według ciebie było zbędne. Jak miałaś się czuć po zdradzie swojego chłopaka z jego najlepszym kumplem? Na dodatek Tomek, który wydawało ci się, że cię rozumiał, że jako jedyny na ciebie nie naskakiwał wydarł się na ciebie, obarczając cię winą uwiedzenia go i traktowania go jak rozrywkę. Zabolało cię to. Nigdy nie obchodziłaś się z nim w ten sposób.  Początkowo zalewało cię względem niego pożądanie, zaintrygowanie jego osobą, ale z czasem przepadłaś, oddając mu kawałek swojego serca. Nie kochałaś go tak mocno jak Maślaka, ale jednak darzyłaś go uczuciem.  Choć teraz czułaś względem niego pustkę i może ta sytuacja pomogła ci zweryfikować twoja relację z nim. Może tak naprawdę to co do niego żywiłaś było zwykłym zauroczeniem? Zauroczeniem, które osiągnęło potężne rozmiary, przysłaniając ci rozsądek w działaniu, aby przerwać kontakty z przyjmującym i uchronić twoje życie przed całkowitym runięciem, lawiną wyniszczającą ciebie oraz Mateusza.

***

Z pomocą Patryka opróżniałeś mieszkanie z twoich rzeczy, znosząc ostatnie kartony do samochodu twojego oraz Audi należącego do blondyna. Już nigdy więcej nie chciałeś oglądać tego lokum na oczy. To środowisko sprawiało, że odżywały w tobie wspomnienia tego feralnego wieczoru. Salon uświadamiał ci jak wraz z chwilą wtargnięcia do mieszkania blondynki twoje życie runęło doszczętnie w zaledwie minutę, gdy z jej ust wydobyły się słowa przeszywające nieskazitelną ciszę oraz twoje kruche serce. Ściany tego lokum przesiąknięte były totalną beztroską, radością, jej dźwięcznym chichotem jak i zarazem bólem, cierpieniem i smutkiem. Jeszcze nie tak dawno podrywałeś ją z podłogi w kuchni i usadawiałeś na szafce, wpijając się zachłannie w jej usta, celebrując kupno tego miejsca. Pamiętałeś to niezapowiedziane zjawienie się tutaj rodzicielki twojej byłej już dziewczyny, liczne noce skąpane namiętnością jaką okazywaliście sobie nawzajem miłość, kłótnie, które obijały się o ściany tego mieszkania… Mogłeś tak wymieniać w nieskończoność, ale dochodziłeś do jednego wniosku. Tylko ta kobieta obdarowała cię najlepszymi, najradośniejszymi chwilami w twoim życiu jak i zarazem tym najboleśniejszymi i najsmutniejszymi. Westchnąłeś głęboko nad swoimi refleksjami, sunąc stalowymi tęczówkami ostatni raz po powierzchni tego miejsca. Rozgrywający przygarnął cię do siebie, oplatając ramieniem i wyprowadził cię z tej jakże okropnej ostatnimi czasy lokacji.

-Jeszcze będziesz szczęśliwy, Mati i to bez niej. – mruknął, posyłając ci lekki uśmiech.

-Miejmy nadzieję, bracie.- skinąłeś głową.

Wręczyłeś plik kluczy w smukłą dłoń starszego mężczyzny oczekującego przed blokiem i odprowadziłeś wzrokiem jego małżonkę wraz z dwójką dzieci. Miałeś nadzieję, że choć oni zaznają w tym miejscu bezgranicznej euforii, czego tobie się nie udało doświadczyć. Zawiozłeś swoje manatki do rodzinnego domu i w towarzystwie Łukasza udałeś się taksówką do jednego z waszych ulubionych pubów. Jak twierdził rozgrywający chciał wybadać  twój stan psychiczny, na co przystałeś, gdyż potrzebowałeś rozmowy. Niezapowiedzianie na miejscu znalazła się także Aneta, do której ostatnimi czasy nabrałeś dystansu.

-Cześć.- odparłeś niemrawo, mijając ją, aby zająć miejsce przy barze.- Dwa piwa.- rzuciłeś do barmana.

Mężczyzna skinął głową i po chwili podsunął ci pod nos dwa kufle. Jeden podałeś brunetowi i gestem dłoni wskazałeś jeden ze stolików, spoglądając chłodno na postać dziewczyny. Łukasz objął ją ramieniem i zaprowadził do wybranego przez ciebie miejsca. Zaciągnąłeś się sporym łykiem złocistego napoju i wbiłeś swoje spojrzenie w twarz rozgrywającego.

-Mati, jak się trzymasz?- zapytał z troską wymalowaną na twarzy.

-Jakoś daję radę.- wzruszyłeś ramionami.- Dziś sprzedałem mieszkanie i zaczynam nowy rozdział w życiu. –pomieszałeś słomką piwo.

-Wyjdziesz w końcu na prostą.- zapewnił cię Kozub.

-Po co tutaj przyszłaś?- wypaliłeś w kierunku wybranki przyjaciela.

- Powiedzieć, że przykro mi, że ona cię tak potraktowała.- popatrzyła na ciebie ze współczuciem.- Odwlekałam ją od tego wszystkiego, starałam się, ale coś jej nie pozwalało zostawić Tomka w spokoju, a może on jej nie pozwalał zostawić siebie w spokoju. Nie wiem.- westchnęła.

-Skoro o wszystkim wiedziałaś to czego mi nie powiedziałaś?- naskoczyłeś na nią.

- Nie byłam odpowiednią osobą, od której się powinieneś dowiedzieć. – spuściła wzrok.

- Ciekaw jestem czy jakby pani Dorota nie połączyła faktów to wyznała by mi prawdę.- prychnąłeś pod nosem, smakując alkoholu.

- Sama nie wiem. Nie chciała, aby to wszystko się rozleciało. Kochała cię.

-Proszę cię, kurwa, Aneta.- warknąłeś, gromiąc ją wzrokiem.- Nie mów mi o niej tak. Ja wiem, że ludzie popełniają błędy, ale sypianie z Fornalem to był cios poniżej pasa. – syknąłeś przez zaciśnięte zęby.

Łukasz jakby powrócił do świata żywych i marszcząc brwi zatopił spojrzenie w twarzy swojej partnerki. Prawdopodobnie w tym momencie dotarło do niego, że Grabowska o wszystkim wiedziała. Zdawała sobie sprawę z tego co wyprawia jej najlepsza przyjaciółka i nie raczyła go w tym uświadomić. W tym momencie brunet na nią naskoczył, lekko podnosząc głos i sugerując jak mogła się na to godzić. Wtem byłeś świadkiem jednej z poważniejszych awantur w ich związku. Ostatecznie skończyło się tym, że ostoja spokoju jakim była osoba Łukasza Kozuba wyprowadzona została z równowagi, co poskutkowało Anetą, która pośpiesznie opuściła lokal, zostawiając was samych.

✭✭✭

Hejka! ^^

Ten rozdział bez spektakularnych wydarzeń, ale pokazuje jak cała trójka trzyma się po wydarzeniach w Rzeszowie. Kolejna część będzie epilogiem i pojawi się za tydzień, a może szybciej :3 Wszystko zależy od Waszego odzewu ^^ Aneta dostała ochrzan od chłopaka i Mateusza za niewyjawienie prawdy, ale czy była osobą upoważnioną do wyznawania takich rzeczy chłopakowi swojej przyjaciółki? Maślak sprzedał mieszkanie, zamykając pewien rozdział w swoim życiu, lecz chyba nie da się tak szybko uciec od Blanki, z którą tyle go łączyło. Tomek najlepiej to wszystko znosi jak na razie, ale zobaczymy jak będzie dalej :D Na zakończenie mam dwie opcje i mi więcej wiem, której się podejmę, ale może jeszcze coś się zmieni ;) Dziękuję za miłe przywitanie na Bartku Filipiaku i tutaj dla Was dobra informacja, bowiem jak skończę Kamila oraz to opowiadanie to będę dodawać rozdziały na Łukaszu, Bartku Bednorzu oraz Filipiaku :D Mam taki zamiar i liczę, że podołam, ale zobaczymy :D Oczywiście każda część w inny dzień, jakoś to się jeszcze ogarnie :D Odpowiada Wam to? ^^ Całuję i do zobaczenia ;*