Dziesiąty

Ślamazarnym ruchem przekręciłaś kluczyk, próbując zagłuszyć jego szczęk w zamku. Pragnęłaś wtargnąć do głębi nowego lokalu niezauważona, dlatego też tuż po pozbyciu się ze stóp butów oraz odwieszenia okrycia wierzchniego na metalowy haczyk na palcach powędrowałaś w kierunku salonu. Westchnęłaś głośno zawiedziona, spodziewając się, że libero będzie oczekiwał na ciebie w napięciu na kanapie, walcząc z potrzebą snu, którego nie zaznał minionej nocy, ale jego tam nie było. Zajrzałaś do wszystkich pomieszczeń w mieszkaniu i rozczarowana zjawiłaś się w kuchni, aby uciszyć natłok myśli zaserwowaniem sobie kubka kawy. Po chwili z parującym naczyniem spoczywałaś przy wyspie na wysokim taborecie i z przymkniętymi powiekami starałaś się pozbyć osoby rzeszowianina ze swojego umysłu. Skoro nie zostałaś go w waszym wspólnym lokum widocznie nie przeżywał tej kłótni równie mocno jak ty, więc postanowiłaś pójść w jego ślady i pozbyć się napięcia ze swojego ciała jak i głowy. Zatapiałaś wargi w cieczy o jasnej barwie, kiedy do twoich uszu dotarło trzaśnięcie drzwi. Wzdrygnęłaś się na ten niespodziewany dźwięk i zadarłaś głowę, napotykając się na stalowe tęczówki z domieszką błękitu na swojej drodze wzroku.

-Jezu! Jesteś nareszcie!-wrzasnął wypełniony euforią na twój widok Masłowski.

-Już nie udawaj, że się moim zniknięciem tak przejąłeś.-mruknęłaś z przekąsem, upijając kolejny łyk kofeinowego napoju. –Nie patrz się tak na mnie. Nawet na mnie nie czekałeś, Mateusz.-zarzuciłaś mu.

-Masz rację.- skinął głową, przyznając ci rację.-Nie czekałem, bo byłem u Łukasz wyżalić się jakim jestem dupkiem.-wypowiedział, spuszczając głowę.

-Wow, jak na ciebie to naprawdę szybko do tego doszedłeś!- odparłaś, udając zdumioną i przykładając dłonie do twarzy.

-Nie bądź już taka.-zawył błagalnym tonem.

-To znaczy jaka? Oschła? Ironiczna? Zła? Czy może sukotwata? No proszę! Wybierz sobie określenie!-poderwałaś się z miejsca i przystanęłaś naprzeciw niego.- Nie, Mateusz, bo nie widzisz czegoś oczywistego. Czegoś co powinieneś zauważyć na samym początku.-tłumaczyłaś mu uparcie.- Zraniłeś mnie. Twoje słowa to był sztylet wymierzony prosto w moje serce.-wypowiedziałaś przesiąkniętym smutkiem tonem głosu.

-Przepraszam. Naprawdę mi przykro, że cię to zabolało.- z jego wyrazistej twarzy dało się wyczytać żal do samego siebie, a z oczu biła tak szczera skrucha, że nie potrafiłaś się nadal na niego gniewać. On nie grał. Naprawdę żałował swojego zachowania i było mu przykro z twojego obecnego stanu. Wiedziałaś to, ale mimo tego nie chciałaś łatwo odpuścić. – Nie wiem co mi strzeliło do głowy. Mam porządną dziewczynę obok siebie, a oskarżam ją o jakieś chore akcje z moim przyjacielem. Najwidoczniej w świecie chyba mi się nudzi, bo jesteś zbyt idealna, że nie mam ci czego wytknąć, do czego się przyczepić.-wzruszył ramionami i roześmiał się wesoło.

-Nie przesadzaj. Nie jestem idealna, ale ty też nie jesteś nieskazitelny.-pstryknęłaś go w nos, a jego twarz momentalnie się rozchmurzyła. To był jednak z lepszych widoków tego rozpoczynającego się tygodnia.

-To znaczy, że…?-uniósł pytająco brew, a jego oczy rozświetliła nutka nadziei.

-Tak, przebaczam ci, grzeszniku.-skinęłaś głową, targając mu włosy.- Jeszcze raz taki numer, a nie ręczę za siebie.- zastrzegłaś, wymierzając palec prosto w jego klatkę piersiową.

-Tak jest pani Wojciechowska!-zasalutował, a ty nie potrafiłaś powstrzymać śmiechu cisnącego ci się na usta.

Pokręciłaś głową nad jego postawą i wciągnęłaś go do kuchni, prezentując przed nim zawartość lodówki. Mateusz jednak nie bardzo odczytał twoje intencje, więc po chwili jasno przekazałaś mu, że powinien przyrządzić pojednawcze śniadanie. Brunet musnął ustami twój policzek i poderwał się do pracy podczas, gdy ty obserwowałaś jego poczynania z ręką podpartą na ramieniu z delikatnym uśmiechem na ustach. Zaniosłaś się chichotem, gdy do piosenki wydobywającej się z głośnika jego telefonu zaczął bujać biodrami na boki w zabawny sposób. Po kilku minutach po wnętrzu pomieszczenia roznosiła się wyrazista woń jego ulubionego Espresso, a przed twoim nosem spoczywał talerzyk pokryty porcją gofrów z bitą śmietaną, przystrojonych owocami oraz polanych czekoladą. Zatarłaś dłonie z szerokim uśmiechem na ustach niczym Mateusz przed przyjęciem piłki i zabrałaś się za jedzenie. Co jakiś czas lokowałaś spojrzenie w twoim współlokatorze, który powoli popijał ciemną ciecz usadowiony obok ciebie. Gdy pochłonęłaś posiłek, a ulubiony kubek siatkarza stał się pusty jego usta spoczęły na twojej wrażliwej skórze szyi i obsypywały zachłannie pocałunkami ten właśnie obszar.

-Zapamiętaj jedno drogi chłopcze.-rzekłaś z lekkim uśmiechem.- Nie zawsze seks jest dobry na zgodę, a w twoim przypadku to oklepany pomysł.-poklepałaś go po ramieniu i zeskoczyłaś z siedzenia.

-Jak twoja matka zrobiła nam nalot na chatę, a przepraszam wróć.. Moja teściowa to nie narzekałaś!-spojrzał na ciebie zadowolony.

-Mati, ale nie da się godzić seksem za każdym razem.-przewróciłaś podirytowana oczami.

-U Mateusza Masłowskiego wszystko się da.-oświadczył pewnie, przerzucając cię przez ramie i kierując się w stronę sypialni.

-Puść mnie, kretynie!

-No i co się drzesz?! Sama chciałaś przetestować łózko w sypialni!

-Oj, nie. Nie ze mną te numery!

Opuścił cię na miękki materac, przywierając waszymi dłońmi do chłodnej powierzchni pościeli. Wzdrygnęłaś się na spotkanie z tkaniną i sprawnie wyrwałaś z jego uścisku, odchodząc w stronę salonu. Słyszałaś jak westchnął przeciągle. Uśmiechnęłaś się z satysfakcją, bowiem za cel obrałaś sobie nauczyć się mu odmawiać. Zbyt wiele razy rozpieszczałaś go pod tym względem. Dogadzałaś za każdym razem, ale im dłużej z nim przebywałaś tym bardziej dostrzegałaś, że naprawdę jest uzależniony od zbliżeń cielesnych z tobą w roli głównej.

-Blanka…

-Nie!

-Ale czemu?

-Bo musisz iść na odwyk.

-Jesteś moim problemem, więc muszę się z tobą przespać.-nagle zjawił się za twoimi plecami i poruszył znacząco brwiami.

-Mogłeś się bardziej postarać!-parsknęłaś rozbawiona.

***

Kręciłeś z niedowierzaniem głową nad postawą twojej dziewczyny. Wbiła palce w materiał prześcieradła, broniąc się przed zdarciem ją z miękkiego materaca, wydzierając się przy tym na całe gardło. Przewracałeś oczami, dochodząc do wniosku co mogą o was pomyśleć nowi sąsiedzi. Przecież nie zamierzałeś mieć z kimkolwiek na tym osiedlu złych relacji, a dzięki wrzaskom twojej współlokatorki w głowach ludzi, którzy mieszkania mieli obsadzone w tym bloku mogły się zrodzić kosmate myśli. Nie łaknąłeś potem napotykać się na zdumione spojrzenia i szepty zawierające zdanie : „ to ci z pod trójki! Co chwila uprawiają seks.”. Zaśmiałeś się do swoich myśli i mocniej zacisnąłeś dłonie na płaskim brzuchu brunetki, przyciągając ją do siebie jednym solidnym ruchem. Blanka pisnęła donośnie, a ty pstryknąłeś ją w nos.

-Od razu ci uzmysławiam, że to ty będziesz się tłumaczyć sąsiadom, nie ja!- rzekłeś stanowczym głosem.

-A co? Mam się tłumaczyć z tego, że mam jebniętego chłopaka i wydziera mnie siłą z łóżka?-uniosła pytająco brew, spoglądając na twoja twarz.

-Nie, kochana. Gorzej. Ty będziesz się tłumaczyć, że to wcale nie były jak to ujęła twoja matka kopulacje, bo pewnie tak większość pomyślała.

-Nie wszyscy są tak zboczeni jak ty.-skwitowała, przewracają oczami.

Musnąłeś przelotnie jej kuszące cię od rana wargi i opuściłeś ją ostrożnie na kanapę. Okryła się szczelnie kocem, który podsunąłeś jej pod nos i odprowadziła cię wzrokiem przez ramie do kuchni. Uśmiechnąłeś się lekko, gdy dobiegły do ciebie doskonale przyswojone głosy komentatorów sportowych. Pamiętała. Wiedziała dlaczego wyciągnąłeś ją z pod ciepłej pierzyny o poranku. Przygotowałeś dla waszej dwójki kofeinowe napoje i talerzem kanapek oraz naczyniami wypełnionymi parującą cieczą usadowiłeś się na sofie w salonie. Otrzymałeś buziaka w policzek w podzięce za jej ulubiony napój i obserwowałeś jak pochłania posiłek. Zaniepokoiło cię jednak to, że kiedy jeden z komentatorów wspomniał o Fornalu jej miodowe oczy zabłysnęły radośnie. Zmarszczyłeś brwi, zastanawiając się nad powodem takiego impulsu, jednak wolałeś nie stąpać po cienkim gruncie, bowiem ledwo co doszedłeś z nią do porozumienia po ostatniej sprzeczce na temat przyjmującego. Objąłeś ją ramieniem i także ulokowałeś spojrzenie w plazmowym ekranie.

-Proszę państwa! Oto mamy debiut! Pierwszy mecz w reprezentacji Polski Tomasza Fornala i to pierwszy od razu w wyjściowej szóstce! Cóż to za szansa dla tego młodego przyjmującego, ale jakże uzdolnionego!- wydzierał się Tomasz Swędrowski.

-No to teraz mamy pewność, że ich rozjebią.-zaśmiałeś się.

Brunetka zawtórowała ci i wsparta o twoje ramie głową popijała jasną ciecz. Starłeś kciukiem nadmiar pianki z jej górnej wargi i powróciłeś wzrokiem na telewizor. Blanka rozemocjonowana podskakiwała na sofie, a gdy Fornal meldował się w polu serwisowym czy miał wykonywać akcje ściskała mocno kciuki i wydzierała się  wniebogłosy. Odniosłeś wrażenie, że kibicowała mu na porównywalnym poziomie jak tobie na meczach. Nikogo nie darzyła takim wsparciem. Nawet Kozuba, który był waszym wspólnym przyjacielem. Niepokoił cię jej stosunek do osoby twojego przyjaciela. Obawiałeś się o ich relacje. Może świrowałeś, może nie miałeś się o co martwić, ale intuicja ci podpowiadała, że Wojciechowska coś związanego z nim przed tobą ukrywała. Nie miałeś pojęcia, że była to prawda. Nie byłeś świadom tego, że twój kumpel, którego traktowałeś jak rodzonego brata zasmakował tylko przez ciebie smakowanych jej ust i bezczelnie się do niej przystawiał. Choć starałeś się porzucić te myśli obijające się o twój umysł to gdzieś z tyłu głowy nie potrafiłeś wyciszyć tego głosu mówiącego ci, że to może być prawda, że Blanka coś działa za twoimi plecami z Tomkiem.

-Wszystko w porządku?-usłyszałeś przy szyi.

-Tak, czemu pytasz?-przeniosłeś spojrzenie z ekranu na jej twarz.

-Wydajesz się być jakiś spięty, taki nieobecny.-patrzyła na ciebie podejrzanie.

-Nie masz się czymś martwić.-wargami naznaczyłeś obszar skóry na jej czole.

Skinęła głową, ale poderwała się z kanapy i stanęła za nią, aby wykonać ci masaż. Twierdziła, że jesteś zbyt zestresowany i miała racje. Przecież obawiałeś się o swojego najlepszego przyjaciela i dziewczynę, z którą przecież łączyła cię piękna przeszłość i zapowiadała jeszcze owocniejsza przyszłość. Jej subtelne dłonie jednak skuteczne odgoniły twoje obawy. Drobne palce brunetki pałaszujące skórę twojej szyi działały na ciebie niezwykle kojąco i wprowadzały w błogość, czego teraz naprawdę potrzebowałeś. Gdy wychyliła się zza twoich pleców, pytając z lekkim uśmiechem o powód twojego zestresowania z najbardziej wiarygodnym uśmiechem oparłeś, że obawiasz się o kolejny sezon w rzeszowskim klubie po ostatnich kilkunastu miesiącach niepowodzeń. Odetchnąłeś z ulgą, gdy połknęła haczyk i wdała się z tobą w konwersacje na temat tutejszej drużyny siatkarskiej. Zdarła z ciebie koszulkę i okrakiem spoczęła na twoich pośladkach, naciągając dłonie, aby przygotować je odpowiednio do masażu twoich pleców. Przymknąłeś powieki, korzystając z chwili reklam pomiędzy zakończonym setem a kolejnym spotkania rozgrywanego w Japonii i poddałeś się chwili relaksu co z tą dziewczyną nie było trudne.

-Gotowe.-oświadczyła z delikatnym uśmiechem.

-Dziękuję. Skarbie, działasz cuda.-mruknąłeś jej prosto w usta, obsypując je namiętnymi, długimi pocałunkami.

                                                                                                                                     ✭✭✭

                                                                                                                                       Hello! ^^

Trochę nudny ten rozdział, ale cóż..Niebawem naprawdę zacznie się dziać!  Podjęłam decyzję, że będę publikować co weekend, gdyż nie chcę, abyście miały zaległości :D To ostatni rozdział zapasu, ale mam nadzieję, że pisanie kolejnych dziesięciu pójdzie mi tak samo lekko i swobodnie jak tej dziesiątki :D Mateusz niby przeprasza, Blanka niby wybacza, ale jednak Masłowski nie potrafi odpędzić od siebie myśli, że jego dziewczyna jakoś dziwnie reaguje na jego przyjaciela...Zobaczymy jak to się dalej potoczy! ^^ Całuję i do zobaczenia za tydzień! ;*